Andrzej Pilichowski–Ragno
Urodził się w Rzymie w 1967 roku. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie przez kilka lat był wykładowcą teorii literatury. Fotografii uczył się na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem prof. Zbigniewa Łagockiego. Jest członkiem ZPAF.
Pejzaże Miasta to cykl oscylujący pomiędzy fotografią socjologiczno-dokumentalną a fotografią subiektywną. Projekt jest realizowany od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku aż do dziś – w różnych miastach europejskich. Jego ideą jest stworzenie nieistniejącego realnie obrazu jednego współczesnego miasta, zawieszonego poza czasem i geografią. Interesuje mnie przede wszystkim nieewidentna, surrealistyczna strona przestrzeni miejskiej, można powiedzieć: miasto w mieście, czasami bardziej ukryte przed obserwatorem, czasami bardzo jawne. Te fotografie nie opowiadają konkretnej historii – są bardziej przestrzenią, w której odbiorca sam tworzy sensy, otwiera się na budowanie własnych interpretacji. To, co mnie interesuje w samej fotografii najbardziej i to, co uważam za swoisty fenomen – to jej możliwość wyjścia poza realizm za pomocą realistycznego obrazowania, realistycznych środków. „Pejzaże Miasta” są w tym kontekście również pytaniem o ten aspekt fotografii.
Koncepcja miasta idealnego – modelu podporządkowanego idei racjonalizmu i funkcjonalności stanowi tutaj negatywny punkt odniesienia – interesuje mnie przestrzeń w stanie chaosu, stawania się, zmiany, nieobliczalności, Mam wrażenie, że dzisiejszej rzeczywistości nie da się opisać inaczej niż poprzez fragment, wycinek, margines, to co pomijane.
Fotografując, świadomie staram się unikać jakiejkolwiek możliwości identyfikacji miejsca – porzucona lalka mogła być sfotografowana w Brukseli, Rzymie czy Krakowie – nie ma to znaczenia – fotografia jest tylko jednym kawałkiem puzzla, który można wstawić w dowolne miejsce, tworząc swoją własną opowieść.
Miasto to nie tylko przestrzeń i zanurzeni w tej przestrzeni ludzie – to przede wszystkim nastroje – nieustannie zmieniające się, przenikające nawzajem – od nostalgicznych, czasem tragicznych, po te radosne, śmieszne, tragikomiczne – wszystkie są równie ważne, wszystkie budują to dziwne uniwersum, które próbuję uchwycić fotografując. Dlatego też staram się za tą zmiennością nadążać, a nawet jej ulegać, nie narzucając sobie – oprócz estetycznych – żadnych restrykcji dotyczących wyboru jednego aspektu przedstawianej rzeczywistości. Stylistycznie usiłuję opanować chaos i natłok pojawiających się zewsząd obrazów, nie ograniczając tej wieloaspektowości i różnorodności do zamkniętych formuł