Lustro i koła wszechświata
W wierszu z cyklu „Suita luster” Federico García Lorca napisał, że „żyjemy pod wielkim lustrem”. Zgodziłoby się z nim wielu dwudziestowiecznych pisarzy.
Z pewnością Max Jacob, który w jednym z utworów opisuje złudzenia optyczne wywoływane przez lustra. Jorge Luis Borges, w którego tekstach poetyckich i opowiadaniach zwierciadło jest obiektem fascynacji, wywołującym niejednoznaczne reakcje: przyciągającym i zarazem odpychającym, budzącym podziw i potężny lęk. Louis Aragon, który w swej ostatniej – autobiograficznej – powieści pt. „Wyrok śmierci”, opowiada historię człowieka daremnie poszukującego prawdy o sobie w lustrzanych refleksach. Podobne przejawy fascynacji lustrami znajdujemy w twórczości wielu innych pisarek i pisarzy. Jakie są źródła tego zainteresowania? Czym jest zwierciadlane odbicie? W jaki sposób na to pytanie odpowiadali w przeszłości teologowie, filozofowie, artyści, pisarze, ale też katoptrycy? Co nas przyciąga do zwierciadeł i jaki sekret skrywają?
Grzegorz Jankowicz
Publikacja sfinansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „DIALOG” w latach 2016-2019.