XI – 3: Astronomia wielonośnikowa: nowi gwiezdni posłańcy, Sebastian Szybka
Czy można podglądać Wszechświat inaczej? Od dawna wiadomo, że tak. Jednak dopiero ostatnie lata, a w szczególności rok 2017, okazały się przełomowe dla nowego rodzaju astronomii, która oprócz tradycyjnych instrumentów wykorzystuje detektory fal grawitacyjnych, a także detektory neutrin.
W roku 1609 Galileusz wpadł na błyskotliwy pomysł. Udoskonalił lunetę – przyrząd wykorzystywany wówczas do obserwacji okrętów – i skierował ją na nocne niebo. To, co zobaczył, opisał w dziele ,,Gwiezdny posłaniec”. Nowe urządzenie umożliwiło dostrzeżenie nieznanych wcześniej obiektów. Choć współczesne instrumenty astronomiczne nie przypominają prymitywnej lunety Galileusza, to idea ich działania jest podobna: zastępując ludzkie oczy pozwalają na obserwacje obiektów wysyłających w naszą stronę fotony, czyli fale elektromagnetyczne (światło widzialne, fale radiowe, promieniowanie rentgenowskie…). Prawie cała nasza wiedza o Wszechświecie, zdobyta na przestrzeni ostatnich ponad czterystu lat, pochodzi z tego typu obserwacji. Dotychczas ,,gwiezdnymi posłańcami” były fotony.
Czy można podglądać Wszechświat inaczej? Od dawna wiadomo, że tak. Jednak dopiero ostatnie lata, a w szczególności rok 2017, okazały się przełomowe dla nowego rodzaju astronomii, która oprócz tradycyjnych instrumentów wykorzystuje detektory fal grawitacyjnych, a także detektory neutrin.
„Nauka na żywo” – zadanie finansowane w ramach umowy 808/P-DUN/2018 ze środków Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego przeznaczonych na działalność upowszechniającą naukę.
Prelegent: Dr hab. Sebastian Szybka pracuje na Uniwersytecie Jagiellońskim w Zakładzie Astrofizyki Relatywistycznej i Kosmologii (Obserwatorium Astronomiczne). Specjalizuje się w teorii grawitacji Einsteina. Jego zainteresowania naukowe dotyczą czarnych dziur, fal grawitacyjnych i kosmologii.